Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2008

Η ΓΣΘ δεν είναι τσελεμεντές

Διάβασα σήμερα προσπαθώντας να βάλω τάξη στα pdf που έχω κατεβάσει κατά καιρούς, μια επιστολή στο British Journal of Psychiatry του Mike Slade (1) προς τους αξιοσέβαστους (έχουν δημοσιεύσει με τον Beck ένα σημαντικό Review για την αποτελεσματικότητα της ΓΣΘ στην Σχιζοφρένεια) Turkington και Kingdon και χάρηκα που κάποιος λέει επιτέλους το αυτονόητο. Επειδή κάποιος είναι ψυχίατρος, όσο έμπειρος, έξυπνος, ικανός κτλ. να είναι, δεν είναι αυτονοήτο ότι εκεί που δεν ξέρει τι να κάνει με τον σχιζοφρενή, να ανοίγει το βιβλίο των Turkington και Kingdon, να πιάνει 2-3 τεχνικές, να τις εφαρμόζει και να είναι μάλιστα και αποτελεσματικός. Το πιο εξωφρενικό είναι ότι οι συγγραφείς κλείνουν το άρθρο τους (2) με clinical implications που δίνουν: " general psychiatrists can improve the care of their patients with schizophrenia by using cbt techniques"(S.106). Αν και συμπληρώνουν "training in the use of those approaches need to be provided" (S.106) το νόημα είναι πάλι το ίδιο. Η ΓΣΘ δεν είναι μια συλλογή τεχνικών και το πόσο δύσκολο είναι να είσαι Ψυχίατρος και αναλυτής μας το έχουν πεί εδώ και πολλά χρόνια οι Ψυχαναλυτές. Ο Slade με πολύ εύστοχο τρόπο δίνει ένα παράδειγμα του πόσο δύσκολο είναι να απαντήσεις την ερώτηση του σχιζοφρενικού ασθενή "γιατρέ αν πάρω τα φαρμακά μου ?". Όσοι ενδιαφέρονται να διαβάσουν τα σχόλιά του ας ακολουθήσουν το link 1.
Δεν είναι μόνο δύσκολο αλλά και επικίνδυνο να χρησιμοποιείς τεχνικές. Δεν είναι μόνο ο Lyon (1994) που προειδοποιεί, όλοι μας που έχουμε ασχοληθεί με την ΓΣΘ (εγώ προσωπικά έχω βάλει πολλές φορές τις φωνές, σε εποπτευόμενους που συνέπεια του άγχους τους να ¨κάνουν κάτι" εφαρμόζουν τεχνικές χωρίς να διατυπώσουν (Case formulation)) ξέρουμε ότι η διατύπωση είναι ένα θεμελιώδες συστατικό της γνωσιακής θεραπείας και φυσικά αυτό αφορά και την θεραπεία σχιζοφρενικών ασθενών (Fowler, 1995). Ο προσδιορισμός των βασικών δυσλειτουργικών βασικών (πυρηνικών) πεποιθήσεων είναι μέρος της διαδικασίας της διατύπωσης και βασικός παράγοντας πρόληψης της υποτροπής. Οι μη εκπαιδευμένοι Ψυχίατροι (το ίδιο φυσικά ισχύει για τους "εκλεκτικούς¨Ψυχολόγους) δεν είναι σε θέση να προσδιορίσουν κανονικά τέτοιες πυρηνικές πίστεις στις διατυπώσεις περίπτωσής τους και δεν μπορούν να μοιραστούν την όλη διατύπωση με τον ασθενή. Άρα τι είδους θεραπεία μπορούν να κάνουν ?
Είναι πραγματικά ευχάριστο να βλέπω ότι η ΓΣΘ έχει τόση απήχηση που πολλοί θέλουν να την εντάξουν στο θεραπευτικό τους οπλοστάσιο. Αυτό που διάβασα σήμερα μου θύμισε τις μέρες του 1991 στην Αυστρία, όπου αποσβολωμένοι παρακολουθούσαμε τον εκπρόσωπό μας (ΓΣΘ) στις συνομιλίες με το Υπουργείο Υγείας για τον νέο νόμο περί Ψυχοθεραπείας να μας λέει ότι ότι επειδή οι γιατροί έχουν τόση δύναμη στο Κοινοβούλιο θα περάσουν στον νόμο μια διάταξη όπου και οι παθολόγοι θα αποκτούν το δικαίωμα να φέρουν τον τίτλο Ψυχοθεραπευτής μετά από μαι τρίμηνη εκπαίδευση. Τελικά τα καταφέρανε !
Στο ίδιο τεύχος του BJP ο Jeremy Holmes (3) λέει πιο ψύχραιμα ότι η Ψυχιατρική πληρώνει την βιολογικοποίηση των τελευταίων 20 ετών και ότι στις πρόσφατες δημοσιεύσεις για την αποτελεσματικότητα της ΓΣΘ στις ιερές αγελάδες της Ψυχιατρικής (4, 5) μάλλον αντιδρά επιπόλαια. Ο Holmes λέει με βρετανικό ύφος ότι "As a result, the academic base for psychotherapy in the UK is far less robust than it should be, ideally." Μάλλον το ίδιο ισχύει και για άλλες χώρες.

(1) http://bjp.rcpsych.org/cgi/reprint/178/2/180
(2) http://bjp.rcpsych.org/cgi/content/abstract/177/2/101 (Turkington, D. & Kingdon, D. (2000) Cognitive-behavioural techniques for general psychiatrists in the management of patients with psychoses. British Journal of Psychiatry, 177, 101-106.)
(3)http://bjp.rcpsych.org/cgi/reprint/177/2/93
(4)http://bjp.rcpsych.org/cgi/content/abstract/167/5/581?ijkey=2583472e2e4afe6dbbd1e684556c7422678317db&keytype2=tf_ipsecsha (Scott, J. (1995) Psychotherapy for bipolar disorder. British Journal of Psychiatry, 167, 581-588.)
(5) http://bjp.rcpsych.org/cgi/content/full/178/41/s164 ( J. SCOTT, J. (2001).Cognitive therapy as an adjunct to medication in bipolar disorder. Br. J. Psychiatry, 178 (41): s164 - s168. )

Lyon, H. M., Kaney, S. & Bentall, R. P. (1994) The defensive function of persecutory delusions. Evidence from attribution tasks. British Journal of Psychiatry, 164, 637-646
Fowler, D., Garety, P. & Kuipers, E. (1995) Cognitive Behaviour Therapy for Psychosis: Theory and Practice. The Wiley Series in Clinical Psychology. Chichester: John Wiley & Sons.

Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2007

Τέλος (και αρχή)





Ποτέ άλλοτε δεν στεναχωρήθηκα τόσο που τέλειωσε μια ομάδα εποπτείας. Κατά την διάρκεια των 2 χρόνων συμβαίνουν πάντα πολλά, ευχάριστα και δυσάρεστα, το τέλος όμως πάντα είναι δύσκολο. Για να είμαι όμως ειλικρινής ποτέ δεν με απογοήτευσαν, από την πρώτη στιγμή όλες τους έδειξαν μια υγιή αυτοπεποίθηση και διάθεση να μάθουν η μια από την άλλη και αυτό ήταν ίσως το πιο όμορφο σε αυτήν την ομάδα, κάθε μια ήξερε το περιστατικό της άλλης και δεν υπήρχε περίπτωση να μην εκφράσει άποψη και να ενισχύσει εκεί που χρειάζεται. Ας με συγχωρήσουν για τα περιστατικά που τους επέλεξα να δουλέψουν μαζί τους, ξέρω ο λόξυγκας που είχα μερικές φορές, μάλλον προερχόταν από τις "ευχές" που μου έστελναν για τα περιστατικά που τους "'έτυχαν". Δεν το μετανοιώνω όμως, είμαι σίγουρος ότι όταν θα εμφανιστεί κάποιο δύσκολο περιστατικό στα γραφεία τους, θα σκεφτούν, ότι σε σύγκριση με αυτά που έκαναν στην διάρκεια της εκπαιδευσής τους, όλα τα επόμενα θα είναι εύκολα. Καλό δρόμο !
GreekBloggers.com