Τετάρτη 13 Αυγούστου 2008

Δικαίωμα συνταγογράφησης σε Ψυχολόγους ?

Οι υποστηρικτές της δυνατότητας συνταγογράφησης ψυχοτρόπων το θεωρούν ως επόμενο λογικό βήμα στην επέκταση του κλινικού πεδίου της πρακτικής των ψυχολόγων. Σημειώνουν ότι οι ψυχολόγοι στη δεκαετία του '70 πάλεψαν επιτυχώς για το δικαίωμα να τιμολογηθούν ανεξάρτητα οι υπηρεσίες που παρέχουν (δηλαδή να μην χρειάζεται βεβαίωση Ψυχιάτρου ή άλλου γιατρού ότι οι ενδιαφερόμενοι για ψυχολογική θεραπεία όντως χρήζουν της ανάγκης αυτής) και επέκτειναν περαιτέρω το πεδίο πρακτικής τους στην κλινική τους πράξη μέσα στα νοσοκομεία στη δεκαετία του '80 και τη δεκαετία του '90.

Συγχρόνως με τις κατακτήσεις της Α.Ρ.Α. (η ψυχολογική θεραπεία έγινε πιο απαραίτητη και πιο ανεξάρτητη), άλλα υγειονομικά επαγγέλματα έκαναν εξίσου σημαντικά βήματα

Μια κρίσιμη πολιτική (συνδικαλιστική) απόφαση ήταν να επιδιωχθεί η περιορισμένη αλλά ανεξάρτητη δυνατότητα συνταγογράφησης. Ως πρότυπο τέθηκε η επαγγελματικές ομάδες των οδοντιάτρων (dentists) και των νοσοκόμων (από το 1975 οι νοσοκόμες έλαβαν δικαιώματα στη βόρεια Καρολίνα και από το 1997, κατέχοντας βέβαια μια σειρά από βεβαιώσεις-πτυχία, σε όλες τις ΗΠΑ).

Η αυξανόμενη αυτονομία των επαγγελματιών υγειονομικής περίθαλψης, θεωρείται από πολλούς παρατηρητές ως δείκτης της ωρίμανσής τους. Οι ψυχολόγοι που επιδιώκουν τα δικαιώματα συνταγοογράφησης υποστηρίζουν ότι το δικαίωμα συνταγογράφησης είναι μια θεμελιώδης αρχή για τους ψυχολόγους που επιθυμούν να παραμείνουν ανταγωνιστικοί ως προμηθευτές υγειονομικής περίθαλψης του μέλλοντος.

Διάφορα επιχειρήματα έχουν παραταχθεί υπέρ αυτών των αξιώσεων. Οι υποστηρικτές επισημαίνουν ότι οι ψυχολόγοι έχουν την περισσότερη εκπαίδευση και κατάρτιση στην αξιολόγηση και την θεραπεία ψυχικών διαταραχών από οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα. Κατά συνέπεια, οι ψυχολόγοι, θεωρούν οι υποστηρικτές λογικά ως γνώστες της θεωρίας και εξοπλισμένοι με την εμπειρία τους αυτονόητα θα έπρεπε α μπορούν να συνταγογραφούν δεδομένου ότι είναι εξοπλισμένοι καλά για να συνδυάσουν αποτελεσματικά τις φαρμακολογικές και μη-φαρμακολογικές επεμβάσεις. Οι υποστηρικτές σημειώνουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ψυχοτροπικών φαρμάκων στις ΗΠΑ συνταγογραφείται σήμερα από μη ψυχιάτρους αλλά από παθολόγους, οι οποίοι έχουν ελάχιστη κατάρτιση στην ανίχνευση και τη διαχείριση της ψυχικής ασθένειας. Η σημερινή κατάσταση λοιπόν διαιωνίζει ένα σύστημα στο οποίο τα ψυχοτροπικά φάρμακα προτιμούνται εις βάρος των συμπεριφοριστικών παρεμβάσεων που είναι συχνά αποτελεσματικότερες και έχουν λιγότερες παρενέργειες.

Οι υπερασπιστές επίσης σημειώνουν ότι η δυνατότητα συνταγογράφησης θα αύξανε την αποτλεσματικότητα των ψυχολόγων στην εργασία με σοβαρά ψυχικά αρρώστους. Σήμερα, οι ασθενείς των ψυχολόγων που χρειάζονται ψυχοφάρμακα πρέπει επίσης να δουν έναν παθολόγο απλώς με σκοπό τη λήψη του φαρμάκου. Αυτό οδηγεί σε περιττές δαπάνες για τον ασθενή, και αυξάνει την πιθανότητα miscommunication ή drop out.

Η αντίθεση στo δικαίωμα συνταγογράφησης έρχεται από μέσα από και έξω από την ψυχολογία. Μέσα στο επάγγελμα, υπάρχουν δυνατές φωνές που υποστηρίζουν ότι έτσι χάνεται η ταυτότητα των ψυχολόγων ως επιστήμονες μελέτης της συμπεριφοράς και αυτό θα είχε επιπτώσεις βαθιά στη σημασία που αποδίδεται στη βασική επιστήμη στη ανάλογη εκπαίδευση.

Επίσης πιστεύουν ότι η κλινική πρακτική της ψυχολογίας έχει ευημερήσει, εν μέρει επειδή έχει εστιάσει στις μη ιατρικές παρεμβάσεις. Η προσθήκη αυτού του συστατικού θα οδηγούσε στο χαθεί η μοναδική πείρα της Ψυχολογίας στην ψυχοθεραπεία και τη συμπεριφοριστική αξιολόγηση. Συνταγογραφώντας οι ψυχολόγοι διακινδυνεύουν να γίνουν διανομείς φαρμάκων, ή "κατώτεροι ψυχίατροι" οι οποίοι στερούνται μια ιατρική εκπαίδευση.

Η αντίθεση προέρχεται επίσης από το γεγονός ότι τα περισσότερα υπάρχοντα προγράμματα ψυχολογίας δεν έχουν την ικανότητα ή άλλους πόρους για να παρέχουν τον τύπο κατάρτισης που απαιτείται για να προετοιμάσει τους ψυχολόγους για να δουλέψουν με φάρμακα. Εξάλλου εκείνοι που θέλουν τα προνόμια συνταγογράφησης για τους ψυχολόγους θέλουν οι Ψυχολόγοι να έχουν μεταδιδακτορική κατάρτιση, κάτι που θα οδηγούσε σε μια διάσπαση του επαγγέλματος και τεράστιες επενδύσεις για την κατάρτιση μεταδιδακτορικών ψυχολόγων.

Οι αντίπαλοι προβλέπουν επίσης έναν βαθύ αρνητικό αντίκτυπο επάνω στη σχέση της ψυχολογίας με την οργανωμένη ψυχιατρική που μπορεί να καταστρέψει ότι χτίζεται κατά τη διάρκεια αρκετών δεκαετιών.

Από έξω από το επάγγελμα, η αντίθεση προέρχεται γενικά από το ιατρικό επάγγελμα, και συγκεκριμένα από την οργανωμένη ψυχιατρική. Οι ψυχίατροι που αντιτάσσονται θεωρούν ότι για να συνταγογραφίσει κανείς ψυχοφάρμακα δεν αρκεί μόνο μια ειδική εκπαίδευση αλλά και όλα αυτά που μαθαίνει κανείς μέσα από τις σπουδές της Ιατρικής και την μακρά εμπειρία της ειδικότητας. Προβλέπουν ότι οι ψυχολόγοι που στερούνται τέτοια εκπαίδευση θα είναι κίνδυνοι για την δημόσια υγεία (θυμάμαι μια διαφήμιση που είδα πριν από χρόνια σε κάποια τοπική εφημερίδα, νομίζω της Florida, όπου ο τοπικός ψυχιατρικός σύλλογος ενόψει της απόφασης της βουλής για το δικαίωμα συνταγογράφησης σε ψυχολόγους κυκλοφόρησε μια ανακοίνωση - poster στην οποία απεικονιζόταν ένα συμπαθητικό σκυλάκι και στην λεζάντα έγραφε «θα άφηνες τον οποιονδήποτε να θεραπεύσει το σκυλί σου ? Σίγουρα όχι. Πως θα δεχτείς τότε να σου γράψει φάρμακα ο ψυχολόγος?» πολύ κακία αλλά και πολλά τα λεφτά ).

Θα είχαμε να πούμε πολλά περισσότερα, θα συστήσω όμως την παρακάτω βιβλιογραφία για μια μελέτη του θέματος. Θα κλείσω υπενθυμίζοντας ότι από το 1997 στο Σικάγο, η πολιτεία όρισε την APA να αναπτύξει μια διαδικασία εξέτασης στην Ψυχοφαραμκολογία για ψυχολόγους και ότι σήμερα (όπως εγώ το παρακολουθώ) υπάρχει νομοθεσία για το δικαίωμα συνταγογράφησης είτε εκκρεμεί προς ψήφιση σε επτά πολιτείες: Καλιφόρνια, Φλώριδα, Γεωργία, Χαβάη, Λουιζιάνα, Μισσούρι, New Mexico και Tennessee με πέντε άλλες που προγραμματίζουν για το εγγύς μέλλον.

Θα μου πει κανείς με τι κάθομαι και ασχολούμαι. Εδώ μια νηπιαγωγός (τις σέβομαι και δεν έχω τίποτα εναντίων τους, απλώς η τελεαστέρας νηπιαγωγός με ενοχλεί γιατί παρουσιάζεται ως Ψυχολόγος και παίρνει και 150 Ευρώ την επίσκεψη) μπορεί να έρθει και αν ανοίξει γραφείο δίπλα μου να γράψει «Ψυχολόγος» στην ταμπέλα της και να κοτσάρει και κανένα» Κλινική» και σχεδόν τίποτα δεν μπορώ να της κάνω, με τα φάρμακα ασχολούμαι ?

Όπως έχω αναφέρει και σε άλλο σχόλιο δεν είμαι καθόλου αρνητικός απέναντι στα φάρμακα και το αιτιολόγησα. Κρίμα που οι φαρμακευτικές εταιρίες δεν ασχολούνται καθόλου με τους ψυχολόγους στη Ελλάδα. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι όταν ενημερωθούν θα αποκτήσουν μια πιο ρεαλιστική άποψη.

Burns, S. M., DeLeon, P. H., Chemtob, C. M., Welch, B. L., & Samuels, R. M. (1988). 'Psychotropic medication: A new technique for psychology?' Psychotherapy: Theory, Research, Practice, and Training, 25, p. 508?515.

DeLeon PH, Folen RA, Jennings FL, Willis DJ, & Wright RH (1991). The case for prescription privileges: A logical evolution of professional practice. Journal of Clinical Child Psychology, 20:254-267.

DeLeon, P. H., Fox, R. E., & Graham, S. R. (1991). 'Prescription privileges: Psychology?s next frontier' American Psychologist, 46, p. 384-393.

DeLeon, P. H., & Wiggins, J. G. (1996). 'Prescription privileges for psychologists' American Psychologist, 51(3), p. 225-229.

Fox, R. E. (1988). 'Prescription privileges: Their implication for the practice of psychotherapy' Psychotherapy, 25, p. 501-507.

Fox, Ρ., & Sammons, Μ (1998). A history of prescription privileges. American Psychologist, 29 ,9, p.-2-14.

Lavoie KL, & Fleet RP. (2002). Should Psychologists Be Granted Prescription Privileges? A Review of the Prescription Privilege Debate for Psychiatrists. Canadian Journal of Psychiatry 2002;47(5):443-449.

Lakhan, & Shaheen E (2007) Prescribing Privileges for Psychologists: A Public Service or Hazard? OJHAS Vol 6 Issue 1(1).

Sammons, M. T. (1994). 'Prescription privileges and psychology: A reply to Adams and Bieliauskas' Journal of Clinical Psychology in Medical Settings, 1(3), p. 199-207.


7 σχόλια:

K. είπε...

βρήκα και την διαφήμιση που σας έλεγα. Είναι από το ιατρικό σύλλογο του New Mexico(απ΄ότι είδα τζάμπα πήγαν τα λεφτά της διαφήμισης γιατί τελικά πέρασε ο νόμος και οι ψυχολόγοι δικαιούνται και εκεί αν γράφουν φάρμακα).
Για τον νόμο δες εδώ
http://mentalhealth.about.com/library/weekly/aa031202a.htm
Για την διαφήμιση δες εδώ
http://pn.psychiatryonline.org/content/vol37/issue5/images/medium/NewMexico_ad.gif

K. είπε...

Μιας και πιάσαμε το Νεο Μεξικό ας δούμε τι τελικά ψηφίστηκε (αντιγράφω από το
http://pn.psychiatryonline.org/cgi/content/full/37/5/1-a


Prescribing Requirements

The final bill requires that doctorate-level psychologists who want prescribing privileges must attend 450 hours of classroom training in pharmacology, neuroscience, physiology, pathophysiology, and clinical pharmacotherapeutics.

These training courses will require approval by both the New Mexico Board of Medical Examiners and the New Mexico Board of Psychologist Examiners, according to the bill.

Once they complete this classroom training, psychologists will have to spend 400 hours treating people with mental disorders under the supervision of a psychiatrist or other physician. Each psychologist-prescribing candidate must treat at least 100 people.

Once these requirements are fulfilled, psychologists can then apply for a "conditional prescription certificate." If granted, this would allow them to begin a two-year period in which they may prescribe psychoactive medications, defined as "a controlled substance or dangerous drug" requiring a prescription, administered for the treatment of mental disorders, and "listed as a psychotherapeutic agent in Drug Facts and Comparisons or in the American Hospital Formulary Service."

For the first two years, all prescriptions must be written under the supervision of a licensed physician whose name must be reported to the state medical and psychology boards overseeing the program. There is no requirement that the supervising physician be a psychiatrist. In addition, there is no limit on the number of patients that a psychologist can treat during the conditional period or on the number of psychologists that one physician can supervise.

Once the board is satisfied that a psychologist has successfully completed the two-year conditional period, it will issue a prescription certificate permitting the psychologist to prescribe without a physician’s oversight with the proviso that the psychologist must participate in 20 hours of continuing education each year. The physician who supervised the conditional period must certify that the prescribing psychologist "successfully completed two years of prescribing psychotropic medications."

The bill mandates that the psychologist with prescribing privileges "shall maintain an ongoing collaborative relationship with the health care practitioner who oversees the patient’s general medical care to ensure that necessary medical examinations are conducted, the psychotropic medication is appropriate for the patient’s medical condition, and significant changes in the patient’s medical or psychological condition are discussed."

Unknown είπε...

Η συνταγογράφηση από ψυχολόγους προυποθέτει και την ριζική αλλαγή των σπουδών των ψυχολόγων καθώς και δυνατότητες πρακτικής εξάσκησης τους. Οι σημερινές συνθήκες σπουδών τους σε όλη την Ευρώπη δεν τους επιτρέπυν να κάνουν κάτι τέτοιο.
Σταυρούλα Ρακιτζή
Dipl.-Psych.

logokrimenos είπε...

Αν σε ανθρώπους που δεν έχουν σπουδάσει ιατρική δώσουμε και το δικαίωμα συνταγογράφησης, το επόμενο δικαίωμα που πρέπει να τους δώσουμε είναι να ανοίγουν και Γραφεία Κηδειών (Σκέψου να υπάρχει και επόπτης ψυχολόγου-συνταγογράφου-νεκροθάφτη).

Υ.Γ. Σε κάθε νέο αναρτούμενο άρθρο του «Επόπτη» ακολουθεί πάντα, ένα τυποποιημένο επαινετικό σχόλιο της «Μικρής Τυμπανίστριας» (ίδιου αριθμού λέξεων & με την ίδια αρχή και τέλος).

Unknown είπε...

Ο θεός (κ. λογοκριμένος) θέλει να βάλει πάλι την τελική τελεία σε κάθε σχόλιο!!!!!
Σταυρούλα

Ανώνυμος είπε...

Οι ψυχιατροι που εχουν την δυνατοτητα και συνταγογραφουν φαρμακα ειναι γιατροι.Οι ψυχολογοι δεν εχουν σπουδασει τον τροπο που λειτουργει το ανθρωπινο σωμα και με ποιους τροπους επιδρουν πανω σ'αυτο οι διαφορες χημικες ουσιες.Ειναι λοιπον παραλογη αν οχι εγκληματικη η προοπτικη της συνταγογραφισης απο ψυχολογους.
Ο ρολος τους ειναι υποστηρικτικος στις δυσκολες ψυχιατρικες περιπτωσεις καθως και βασικος σε ηπιες ψυχικες διαταραχες(οπου δεν χρειαζεται χημεια).Αναντιρρητα,οι ψυχολογοι επιτελουν σπουδαιο εργο στην απαιτητικη εποχη μας οπου στρεσαρονται αρκετα οι ανθρωποι αλλα η ιατρικη πραξη ειναι αλλη υποθεση.

K. είπε...

Διατηρώ τις επιφυλάξεις μου στον διαχωρισμό σοβαρές - ήπιες διαταραχές, μου θυμίζει κάτι ανάλογο που ακούγεται για τα ναρκωτικά. Για το θέμα της χρησιμότητας της ψυχολογικής θεραπείας δεν χρειάζεται να συζητάμε πολύ, ευτυχώς υπάρχει το NICE (www.nice.org.uk) και το National Institute of mental Health (www.nimh.nih.gov) και έτσι είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ποια πρωτόκολλα λειτουργούν και ποια κοροϊδεύουν τον κόσμο.
Το σχόλιο μου περι συνταγογράφησης αφορά την ενημέρωση αυτών που με διαβάζουν για ένα θέμα που προκαλεί πολύ συζήτηση στις ΗΠΑ. Απόψεις σχετικά με το τι μπορούν να κάνουν ή όχι οι ψυχολόγοι θα πρέπει να βασίζονται στην καλή γνώση του εκπαιδευτικού συστήματος στις ΗΠΑ καθώς και των διδακτορικών προγραμμάτων κλινικής ψυχολογίας στα αμερικάνικα πανεπιστήμια. Όπως φαίνεται εγώ δεν έξέφρασα καμία άποψη, θεωρώ ότι δεν είμαι σε θέση, λόγω ελλειπούς γνώσης του συστήματος στις ΗΠΑ. Εξέφρασα άποψη όμως για την ανεπάρκεια του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Φυσικά η πιο πάνω συζήτηση δεν έχει νόημα να γίνει επι ευρωπαϊκού εδάφους.

GreekBloggers.com